วัช ๓, วัชชะ ๒ หมายถึง น. การพูด, ถ้อยคํา. ว. ควรพูดติ, ควรกล่าวติ. (ป. วชฺช; ส. วทฺย).
ก. ฆ่า, ทําให้ตาย. (ป.).
[วัดชะระ] น. วชิระ. (ส. วชฺร; ป. วชิร).
[วัดชะระ] น. วชิระ. (ส. วชฺร; ป. วชิร).
[ทาตุมนทน, ทาดมนทน] น. สัญลักษณ์ในทางปัญญาอันคมกล้าที่สามารถตัดอวิชชาได้.
น. 'ผู้ถือวชิระ' คือ พระอินทร์, วชิรปาณี ก็ว่า,ชื่อพระโพธิสัตว์องค์หนึ่งตามคติฝ่ายมหายาน พระหัตถ์ทรงสายฟ้า.(ส. วชฺรปาณิ).
น. ชื่อหนึ่งของลัทธิพุทธตันตระ ซึ่งถือว่ามีหลักปรัชญาสูงเหนือธรรมชาติ มีความแข็งเหมือนเพชร ใสเหมือนอากาศ ไม่มีใครต้านทานได้เหมือนสายฟ้า จึงเรียกหลักปรัชญานั้นว่า วัชระและเรียกลัทธิว่า วัชรยาน. (ส.).
น. อาสนะที่พระพุทธเจ้าประทับใต้ต้นพระศรีมหาโพธิณ พุทธคยา ประเทศอินเดีย ในวันตรัสรู้ เรียกว่า พระแท่นวัชรอาสน์,โพธิบัลลังก์ หรือ รัตนบัลลังก์ ก็เรียก. (ส. วชฺราสน).